Leven in het moment

Gisteren was ik op bezoek bij mijn schoonmoeder. Zij woont in een zorgwoning voor mensen met dementie. Ik had mijn tekenspullen meegenomen, want je weet maar nooit… Toen we in de huiskamer kwamen zat ze aan tafel te kleuren met nog een dame. We gingen bij hen aan tafel zitten en ik kleurde mee. Ik pakte mijn potloden en meteen was er een blik van herkenning. ‘Dat is mijn kistje’, riep mijn schoonmoeder. En dat klopte. Bij het opruimen van haar woning vond ik dit kistje en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te doen. Zij bewaarde haar naaispullen erin en ik gebruik het nu voor mijn potloden. ‘Ja, dat heeft mijn vader gemaakt!’, vertelt ze. Of dat waar is weet ik niet, maar het zou kunnen.

Al kleurend praatten we gezellig over koetjes en kalfjes. Een echt gesprek is niet meer mogelijk. Waar de één net terugkomt van een vakantie uit Spanje, en het verschrikkelijk vindt dat ze nu gelijk aan het werk gezet wordt, praat de ander over dat haar bloemblaadje wel echt mooi geworden is. Halverwege een zin weten ze eigenlijk al niet meer wat ze wilden zeggen en neemt de zin een hele andere wending. Ik knik begrijpend alsof ik het helemaal begrijp. Dan valt het ze op dat mijn potloden er anders uitzien dan de potloden die op tafel liggen. Ik laat ze er mee kleuren en ze vinden het geweldig dat ze met ‘echte’ kleurpotloden mogen kleuren. ‘Dat hadden we nou precies nodig’, zeggen ze blij. Ondertussen zit de verzorging in een hoekje de administratie bij te houden en ik zie dat ze af en toe meelacht om onze gesprekken.

Er is wel verschil tussen de dames op te merken: waar de één zich helemaal verliest in het kleuren van de bloemblaadjes, zit de ander met een potlood in haar handen. Als ze even stopt met kleuren weet ze niet meer waar ze was. Ze kijkt naar het potlood in haar handen en vraagt zich af wat ze er mee moet. Geduldig blijven we aanwijzen op het papier wat ze wilde gaan doen.

Het bezoekje verloopt gezellig op deze manier. De dames worden rustig van het kleuren en ze genieten van het resultaat. De kleurplaat wordt op het prikbord gehangen, zodat iedereen ze kan bewonderen. En ze zijn trots dat hun kleurplaat daar hangt.

We drinken samen nog gezellig een kopje koffie voor dat wij weer huiswaarts keren. Terug in de auto praten we samen over het bezoekje. Waarschijnlijk weet mijn schoonmoeder nu al niet meer dat we bij haar geweest zijn. Toch was het de moeite van 1 1/2 uur heen en 1 1/2 uur terug rijden. De dames hadden een gezellig uurtje, de verpleging kon ongestoord hun werk doen en ik? Ik heb weer eens geleerd dat ik gewoon in het moment moet leven en moet genieten van dat moment. Niet bezig zijn met wat er allemaal nog moet…. Gewoon mijn potloden pakken, naar het mooie kistje kijken, de kleuren op het papier laten komen en GENIETEN VAN DAT MOMENT!