Een nieuwe ervaring

Vanmorgen mocht ik tekenen met kinderen van de dagopvang TaLenteZorg.  In mijn rol als Tekenspecialist was dat weer een hele nieuwe belevenis. (al neem ik wel mijn ervaring als leerkracht hierbij mee natuurlijk).

Bij binnenkomst zaten de kinderen vol spanning aan de tafel te wachten. Het is ook niet niks als er opeens een wildvreemd iemand binnenkomt, die dan ook nog iets met je gaat doen. Maar het ijs was al snel gebroken.

We begonnen met een oefening om even los te komen en te wennen. De kinderen zwalkten met hun potlood over het papier. Meestal zeg ik dan: ‘Laat je potlood maar gaan wandelen over het papier’, maar een potlood kan helemaal niet wandelen… Dus koos ik vandaag andere bewoordingen. Want kinderen met autisme nemen je woorden erg letterlijk.

Maak maar een lijn op het papier en je mag met je potlood overal naar toe . Dat vonden ze eerst maar gek, want dat is toch geen tekenen? Maar al snel kregen ze er plezier in en kwamen er allerlei kleuren op het papier en werd het net een vuurwerktekening! Sommigen gingen over in krassen en ze gingen daar helemaal in op. Hé, hé… dat was fijn om te doen … even alles loslaten wat er in je hoofd zit. 

Daarna gingen we verder met de ‘echte’ tekening: een boomtekening. We deden eerst wat oefeningen om te kijken of we stevig stonden, we gebruikten onze armen die fungeerden als takken van de boom.

Vol ijver gingen ze aan de slag. Zo mooi om te zien hoe ieder het op zijn eigen manier deed: de één tekende een boom die van het papier afknalde en de ander tekende een boom(pje) helemaal in het hoekje van het papier en verdween daarna onder tafel. Niet iedereen wilde na afloop in de groep iets vertellen over zijn/haar tekening, maar met mij alleen in de keuken durfde ze het wel aan.

Ze gingen helemaal op in het verhaal van hun boom: Wikipedia was er niks bij. En wat ik echt bijzonder vond: na een uur zat bijna iedereen nog te tekenen!

Maar voor mij was het toen tijd om afscheid te nemen. ‘Ga je nu al weg? Kun je niet blijven tot wij ook naar huis gaan?’ 

De leiding vroeg de kinderen mij een cijfer te geven: de jongste van het stel zei (6jaar): een 1000! Ok, ik ben me er van bewust dat hij nog niet helemaal op de hoogte is van de schaal van 1 – 10, maar toch… een prachtig compliment!

Het was een ochtend met nieuwe indrukken, nieuwe ervaringen, maar o, wat smaakt het naar meer!